Corona is in het algemeen onvoorstelbaar groot geworden en beheerst ons (van iedereen ) leven. Het nieuws, het onderwijs, ons werk, ons sociale leven, de vakanties. Iedereen herkent dit. Veel verdriet om het niet kunnen bezoeken van mijn moeder. Nu dan weer wel, maar met beperkingen
Dus ja het zet ons leven finaal op z'n kop.
Een lichtpuntje is wel onze Corona hond. We hebben altijd 1 of 2 honden gehad. De oudste is nu 11 en dat is al oud voor een labrador. Nu, met het thuiswerken was de tijd voor een pup. Allebei veel thuis, geen verre vakanties enz. enz. Als we nog een keer een pup wilden was nu de ideale tijd. Dus dat is gebeurd. We dachten nog, tegen de tijd dat we weer op de zaak gaan werken, is hij opgevoed, kan een paar uur alleen zijn... Dat pakt iets anders uit, in zijn voordeel, want we zijn voorlopig 'gezellig' thuis. Ondertussen is hij nu een half jaar en doet het uitstekend, we genieten erg van 'm en realiseren ons, zonder Corona was hij er niet geweest! Het is fijn om in deze rottijd, want het valt soms niet mee, een lichtpuntje te hebben. We zien de sociale onrust, de illigale bijeenkomsten, de zorg om werk en inkomen van naasten.. En dan zorgt hij voor plezier en afleiding, beweging en toch nog iets aan contacten (veel bekijks met 'm) en we kunnen elk lichtpuntje op het ogenblik gebruiken!