“Er ontstond ruimte om dicht bij mijzelf te komen”
Begin 2020 kan Françoise nog geen honderd meter lopen zonder pijn. Een operatie wordt gepland maar tot twee keer toe verzet. Terugkijkend ziet zij hoe het coronajaar haar, juist door de verplichte afzondering, veel heeft gebracht. “Er ontstond ruimte om aandacht te geven aan mijn fysieke herstel, voor en na de operatie. En terug te blikken op mijn leven. Zonder afleiding.”
“Het is maart 2020. Ik kan niet veel anders dan accepteren dat ik opnieuw moet wachten op een oproep. Ik blijf mijn oefeningen doen, eet en leef gezond. Als het kabinet op 15 maart de lockdown aankondigt, weet ik dat ik nog langer op mijzelf ben aangewezen. Ik kan nauwelijks naar buiten en mijn omgeving is voorzichtig mij te bezoeken. Ik moet iets bedenken om de tijd ook geestelijk gezond en positief door te komen. Op dat moment – ik weet nog dat ik de gieter vulde voor de planten – hoor ik mijzelf zeggen: Het is nu of nooit, gebruik deze tijd. Met straks een nieuwe heup, krijg je je leven terug. Zie het als een retraite. Dit is een tijd om goed voor jezelf te zorgen en stap voor stap ‘op te ruimen’ wat in de weg zit. Het is een kans.
“Deze ongekende coronatijd dwong mij tot confrontatie”
En opeens, hier in alle stilte, zag ik het. In feite was mijn denken en handelen vooral gericht op te willen wórden in plaats van te zíjn wie ik ben. Deze ongekende coronatijd dwong mij tot confrontatie. Het klinkt misschien als een cliché, maar ieder mens komt zichzelf vroeg of laat tegen en je kunt het onaangename willen wegstoppen, maar uiteindelijk kun je er niet omheen als je verder wilt.
“De vele dagen alleen heb ik ervaren als een retraite voor geestelijk zelfonderzoek”
Mijn tijdelijke fysieke beperkingen in combinatie met de lockdown, zijn voor mij een gelukkige samenloop van omstandigheden gebleken. De vele dagen alleen heb ik ervaren als een retraite voor geestelijk zelfonderzoek en lichamelijk herstel. Ik heb veel geleerd over mijzelf, mijn karakter en mijn omgeving. Door terug te kijken op mijn leven ben ik dichter bij mijzelf gekomen en leerde ik te aanvaarden wie ik ben.”
Daags na de fotoshoot stuurt Françoise een e-mail met een gedicht: ‘Heb ik je wel verteld over mijn dankbaarheidsdagboek? Tijdens moeilijke momenten had ik veel steun aan het dagelijks benoemen van positieve gebeurtenissen in mijn leven en wat mij een rijk mens maakt. Ik kan het iedereen aanbevelen!”
Opruimen, schrijven,
lezen, denken
over het toen, het nu
en het morgen
de ruimte nemen
dat mag!
Dat kan!
En oh wonder!
Niet meer schuldig
alleen zijn
is sociaal geworden
sinds zoveel jaren -
de tijd van mijn leven!