Zondag 15 maart 2020
Onze dochter is jarig. Voor het eerst in al die jaren dat ze niet meer thuis woont kunnen we niet op bezoek. We moeten thuisblijven. Het is zo onwerkelijk en, ik mis haar nu al! Met de hele familie vieren we vanmiddag wel haar verjaardag. Via beeldtelefoon. De kleinkinderen vinden het gaaf, cool en spannend. Onverwacht wordt er aan de deur gebeld. Maar als we open doen, zien we niemand. Net als de we de deur weer willen dichtdoen, zien we ze staan: twee gebakjes op een bordje. “Hallo!” Plotseling verschijnt het hoofd van onze schoonzoon om de hoek: “Gefeliciteerd met jullie dochter!” Wat een geweldige actie. Met de heerlijke taart en een glaasje wijn wachten we achter de computer op verbinding met vier verschillende huiskamers. De verbinding lukt niet meteen. Een kleinzoon wordt erbij geroepen en die fikst het. We zien slingers, taart en met een glaasje in de hand klinkt uit vier huiskamers: “Lang zal ze leven, hiep, hiep hoera!” De techniek staat voor niets. Heel apart en bijzonder om mee te maken. Op afstand en toch zo dichtbij. De omhelzingen, de geuren en warmte wordt door iedereen erg gemist. Voorlopig geen fysiek familieleven. Onze familieband is hecht, we gaan het redden met elkaar. De kleinkinderen zijn opgewonden en vertellen dat de scholen volgende week misschien gaan sluiten. Twee kleinkinderen lopen daardoor wel de toetsweek mis, wat ze eigenlijk niet erg vinden. Ze juichen. Het voelt als vakantie.
Een fragment uit mijn dagboek ‘100 dagen Corona’
Helen de Koning