Rijnmondiaal en Taal: : Benne van der Velde, Reinier van Mourik & Jan Hendrik Bakker

20-10-2024

Een middag vol taal, poëzie & rap

Benne van der Velde (1974) 

Benne van der Velde dichtte, slamde en rapte zich jarenlang het hele land door (o.a. op Lowlands, een NK Slam, bij De Wintertuin en op De Parade) en won  poetryslams in Nederland en daarbuiten.

Hij studeerde veel te kort ‘Writing for Performance’ aan de Hogeschool voor de Kunsten in Utrecht, bestierde een 2e hands boekwinkel, gaf workshops poëzie en poetryslam op middelbare scholen en o.a. bij De Kunstbende, en was als redactielid betrokken bij de literaire tijdschriften Op Ruwe Planken, Renaissance en Krakatau.  Sinds het najaar van 2017 is hij als medewerker verbonden aan de Rotterdamse uitgeverij Nadorst.

Hij organiseerde en/of presenteerde meerdere poëziepodia en zijn gedichten werden in verschillende literaire tijdschriften en bloemlezingen gepubliceerd. 

Reinier van Mourik (1961)

Reinier van Mourik groeide op in Friesland, studeerde in Groningen en woont en werkt in Rotterdam. Hij is theatermaker, docent en schrijft al sinds hij een pen kan vasthouden.

Bas Kwakman over Reiniers gedichten:
‘Duidelijk, helder en klankrijk voor zoveel mogelijk mensen, niet alleen de academici.
Met mededogen en respect de wantrouwige liefde voor de mens beschrijven, met vermijding van de minachtende, zijn-het-geen-eigenaardige-wezens-toon.’

 

Jan Hendrik Bakker (1953)

Jan Hendrik Bakker leest voor uit zijn nieuwe boek ‘De kracht van gras’. Over de kracht van poëzie.

Mensen zijn geen los zand, maar gras. Elk sprietje is anders en tegelijk zijn ze alle verbonden. Gras is taai en veerkrachtig, het sterft en komt weer terug. De Amerikaanse dichter Walt Whitman gebruikte dit beeld in zijn visioen van de toekomstige democratische samenleving. Bijna twee eeuwen later is Whitmans spirituele kijk op natuur en samenleving onverminderd actueel.

In De kracht van gras verbindt filosoof Jan-Hendrik Bakker Whitmans denken en dichten met dat van Hannah Arendt en de Europese traditie van het humanisme. De ecologische en democratische crises vragen om een radicale filosofie waarin kosmos, persoon en samenleving één geheel vormen.