Sociaal & Solidair

Thuiskok Marianne van der Krans: “Ik noem het zwerfemmertjes soep. Soep om weg te geven. Aan een buurman, buurvrouw, ouders, een zieke of gewoon iemand die een beetje extra liefde en aandacht nu goed kan gebruiken. Ik verpak alles coronaproof en zet de tasjes buiten klaar.” 

“De engelen in de etalage trokken mijn aandacht. Ik weet eerlijk gezegd niet precies waarom, maar ik heb er thuis ook een aantal. Ik vind ze prachtig. Ik had ook over dit initiatief gelezen op Vlaardingen24.” Lachend: “En nu zit ik hier over engelen te praten.

Het menselijke contact is wat ik het meeste mis. Privé maar ook op werkgebied. Ik werk in een wijkteam in Rotterdam, cliënten kunnen zien is een belangrijk onderdeel. En echt, niet iedereen heeft een smartphone of een pc om te beeldbellen of ‘gewoon’ even iets door te sturen. 

Terug naar normaal en ons sociale leven weer oppakken, dat is mijn grootste wens. Ik zou willen dat het anders was, maar ik heb niet de illusie dat we veel van de goede dingen die de coronamaatregelen ons ook hebben laten zien, zullen meenemen naar volgend jaar.”

Zaterdag 12 december 2020

“Fietsen deden we altijd al graag. Maar, afgelopen jaar hebben we wel héél veel gefietst. De bankjes onderweg waren wat drukker bezet, toch lukte het goed de fietsdrukte te vermijden. Daarnaast hebben we grote schoonmaak gehouden in huis. Bijzonder hoe je leven voorbij komt in bewaarde krantenknipsels, foto’s en briefjes.

Wat ik de afgelopen maanden heb ontdekt? Toch vooral hoe belangrijk het is om er voor elkaar te zijn. Juist ook in je eigen directe omgeving. Ik had nooit kunnen bedenken dat we een warme maaltijd zouden neerzetten voor de deur bij de buren. Bij een coronabesmetting zijn dit eenvoudige dingen die je voor elkaar doet.”

Zaterdag 12 december 2020

“Opeens was de agenda leeg en werkten we thuis. Die eerste periode vond ik angstig, bang ook om ziek te worden. Naarmate er meer bekend werd over het virus, trokken we er vaker op uit met onze camper. Waar voorheen de weekenden vaak druk waren met afspraken en sporten van de meiden, gingen we nu op ontdekkingsreis door Nederland.

Mijn wens voor volgend jaar? Een meer solidaire samenleving, zoals we in maart zagen. Met meer respect voor elkaars mening. Ik ben er echt van overtuigd dat we dichter bij elkaar komen als we beter naar elkaar luisteren. Op persoonlijk vlak hoop ik de rust en ruimte van een meer lege agenda mee te nemen naar 2021.”

Zaterdag 12 december 2020

Twee middagen per maand is Johan Schurink gastheer bij aanloophuis De Groene Luiken: “Bezoekers komen langs voor gezelschap, een luisterend oor, om de krant te lezen en ja, ook voor de koffie. Contact maken en luisteren, dat is wat ik doe. Ik stel ik me open voor ieders verhaal.”

“De coronaproblematiek heeft een enorme impact, zoveel is duidelijk. Naast de mensen die de maatregelen serieus nemen, is er ook een groep die zich verzet en een zondebok zoekt. Het is ook moeilijk en zwaar. Ik ken genoeg jongeren, zzp’ers, flexwerkers en mensen met een nul-urencontract. Veel daarvan zitten nu thuis. Dat gaat me aan het hart en niet alleen als vakbondslid. 

Maar bovenaan staat: we hebben een mooie democratie waarin we in vrijheid kunnen leven. Mijn wens voor 2021 is dat we in die vrijheid ook meer naar de ander kijken. Ik hoop dat we de ervaringen van dit jaar gebruiken om te kijken naar wat we kunnen, wat we móeten verbeteren.” 

Woensdag 16 december 2020

“Hoe kwetsbaar we zijn en hoe beperkt we zijn zonder contact met anderen. Dat is wel een van mijn inzichten van de afgelopen maanden. Met mijn familie in Uruguay kan ik gelukkig bellen en chatten. 

Of ik iets nieuws heb ontdekt? Wandelen. Minstens twee keer per week loop ik een paar uur, een keer alleen en een keer samen met mijn man. Eerst vooral in Vlaardingen, rond de Surfplas en in de Broekpolder. Nu loop ik naar Schiedam of Delft en dan met het openbaar vervoer weer terug. Wandelen geeft rust en maakt me meer bewust. Ja, de afgelopen maanden hebben mij wel veranderd.” Lachend: “Ook zichtbaar trouwens. Op 7 maart heb ik voor het laatst mijn haren geverfd.”

Donderdag 10 december 2020

“Ik vond het bijzonder om te zien hoe de samenleving veranderde. Van solidariteit naar steeds meer gelatenheid, boosheid en onvrede. Misschien is volhouden gewoon moeilijk. Voor mijzelf heb ik ontdekt dat ik thuiswerken zonder contact met collega’s, echt níet leuk vind. Je bent aan het ‘produceren’, het geeft mij veel minder voldoening. 

Bij De Windwijzer [Theo is voorzitter van het bestuur – MB] gingen we die week in maart direct om de tafel: wat kunnen we wél doen? We bedachten het soepproject: vrijwilligers koken soep en brengen het bij ons langs. Op vaste dagen en tijden kan iedereen die het nodig heeft een liter soep ophalen, voor zichzelf of voor een ander. Het was direct een groot succes – veel aanbod en veel vraag. In oktober zijn we er opnieuw mee gestart.”

Lachend: “En nu op de foto met een mondkapje? Welke wil je?”  

Donderdag 10 december 2020

“Het enige echt vervelende vind ik het afstand houden bij het contact met anderen. Anderhalve meter, het is zo tegennatuurlijk. Verder ervaar ik deze periode ook als een tijd van bezinning.

Wie ik vooral mis zijn de bewoners van Het Zonnehuis. Ik verzorg er activiteiten als bewegen op muziek, maar alles ligt nu al negen maanden stil. Ik ben er inmiddels 25 jaar vrijwilliger en heb met een aantal bewoners echt een band. Ik stuur nu af en toe een kaartje en bel regelmatig. 

Het is een moeilijke tijd voor veel mensen. Toch heeft het ook meer bewustzijn gebracht en inzichten. Dat bewustzijn meenemen naar 2021, dat wens ik iedereen toe.”

Zaterdag 12 december 2020

“Ik mis het samen koffie drinken in De Windwijzer. Maar ook de taallessen bij VluchtelingenWerk. Na de zomervakantie waren de lessen weer begonnen. In kleine groepjes. 

Ik woon nu vijf jaar in Vlaardingen. Mijn broer woonde hier al langer. Hij was politiek vluchteling. Hij is nu overleden. Ik ken nog niet zo veel mensen hier. De taallessen zijn heel belangrijk voor mij. Als ik beter Nederlands kan spreken, kan ik beter contact maken met anderen.

Nu ben ik veel thuis. Ik hou erg van muziek. Van veel soorten. Ik kijk naar muziekprogramma’s op televisie en luister vaak naar radio 5. Als het weer kan ga ik ook weer naar het taalcafé in de bibliotheek en sporten bij Basic Fit.”

Zaterdag 12 december 2020

“Alles viel stil. Voor iemand die altijd druk is met allerlei activiteiten en veel organiseren, is dat even wennen. Er is rust en meer ontspanning voor in de plaats gekomen. Minder gehaast. Meer tijd en ruimte voor andere dingen.

Voor onze stichting Food For All waren we in januari in Ethiopië. Bij de eerste berichten over corona zeiden wij nog: zo’n virus in China, het zal wel loslopen. Eenmaal terug in Nederland dachten we direct aan al die mensen voor wie alle maatregelen zo’n directe impact hebben, die leven van hun handeltje op straat. Het is hartverwarmend om te zien hoe onze projecten en acties worden ondersteund.”

Woensdag 16 december 2020

“Hoe mooi de Broekpolder is, dat heb ik de afgelopen maanden tijdens het vele wandelen echt ontdekt. Ook de Schotse Hooglanders. Ik kende ze van een afstand, vanaf de fiets. Nu liepen we over hetzelfde pad.

Wat me naast alle gevolgen van deze pandemie beangstigt is de ontevredenheid en het complot-denken. Hoe de waarden van onze democratie dreigen af te brokkelen. Daar tegenover hoor ik ook veel mensen uitspreken blij te zijn met wat ze hebben. Ik hoop dat we dat bewustzijn meenemen naar volgend jaar. En het besef dat het leven niet zo maakbaar is zoals we in onze maatschappij vaak denken.”

Woensdag 16 december 2020

“2020 is een heftig jaar voor iedereen. Voor mij zelf was het moeilijk omdat ik bezig was met solliciteren. Ik besloot toen dat dit een kans is om mijn Nederlands te verbeteren. Ik volg natuurlijk het nieuws over corona en kijk en luister veel naar de Nederlandse programma’s. Ook bedenk ik steeds: welke activiteiten kan ik nu wél doen? Hoe kan ik mensen moed inspreken, aandacht geven en bruggen bouwen. Mijn werk als spreker voor PAX is tijdelijk gestopt, wel bezoek ik nu voor VluchtelingenWerk scholen om mijn vluchtverhaal te vertellen.

Mijn ouders wonen ook in Vlaardingen. Ze zijn al wat ouder, daarom doen mijn broer en ik de boodschappen. Hij de ene week en ik de andere. We zijn gelukkig gezond en kunnen elkaar zien.”

Donderdag 10 december 2020

“In wat een schitterende omgeving we wonen. Midden-Delfland, de Broekpolder, allemaal binnen handbereik. Maar natuurlijk ook het gemis van veel dingen die het leven extra kleur geven. En de onzekerheid: hoe lang gaat dit duren? Gelukkig is het niet mijn aard daar in te blijven hangen en zoek ik steeds naar positieve dingen.

Net als iedereen hoop ik dat we volgend jaar het ‘gewone’ leven weer kunnen oppakken. Maar ook dat we van deze crisis hebben geleerd soms met wat minder genoegen te nemen. Dat niet alles vanzelfsprekend is. En ja de feestdagen worden anders. Zo heeft onze dochter een digitale kerst voorbereid. We gaan zelfs digitaal sjoelen. Toch ook mooi om dit mee te maken.”

Woensdag 16 december 2020

“Achteraf gezien was die eerste lockdown goed te doen. Met gemak vulde ik mijn tijd met opruimen van kasten, huis en tuin – zoals velen met mij. Nu vind ik het zwaarder. Werk blijkt voor mij een levensvervulling. Daarnaast zie ik met lede ogen aan hoe ongelooflijk hard de kunst- en cultuursector wordt geraakt. Als het om geld en inkomen gaat, is de mens heel kwetsbaar. Houd moed, zou ik willen zeggen en probeer bezig te blijven. Als vrijwilliger kun je veel doen. 

Een andere ontdekking realiseerde ik me bij het zien van een Facebookbericht van 9 december 2018. Met meer dan 30 mensen zat mijn huis stampvol tijdens een Muziek-bij-de-buren-optreden. ‘Wat gezellig’, had ik er bij geschreven. Zoveel mensen opgepakt bij elkaar. Nu moet ik er niet meer aan denken!”

Donderdag 10 december 2020

“Per 1 september heb ik mijn baan opgezegd. Ik werkte in de zorg. Destijds begonnen als verpleegkundige en de laatste twintig jaar als medisch secretaresse. Ik kreeg er last van dat ik te weinig toe kwam aan wat ik belangrijk vind. Ik heb nu veel tijd en aandacht voor de mensen die mij dierbaar zijn.

In 2018 stond ik ook op het punt te stoppen en nam uit voorzorg twee maanden onbetaald verlof. Toen was het kennelijk nog te vroeg, ik miste mijn werk. Nu is het de tijd ervoor. Ik heb mijn werk altijd met veel plezier gedaan, maar je kunt jezelf nu eenmaal niet in tweeën splitsen. Nu maak ik plaats voor anderen en mijn vrije tijd besteed ik aan de mensen om mij heen én om te genieten van de mooie dingen in het leven.”

Donderdag 10 december 2020